Ο ποιητής της νέας γενιάς Γιώργος Παπακώστας γεννήθηκε στην Καρδίτσα. Σε μικρή ηλικία μετακόμισε με τον πατέρα του Κωνσταντίνο και την μητέρα του Μαρία στην Αθήνα, όπου συνέχισε τις σπουδές του, εργαζόμενος παράλληλα στο Υπουργείο των Οικονομικών.

Ο ποιητής σπούδασε στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ στο τμήμα ανθρωπιστικών σπουδών «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ».

Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών.

Για το έργο του έχει μιλήσει επανελλημένως ο πρύτανης του ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ κ. Θεοδόσιος Πελεγρίνης, καθώς και πολλές προσωπικότητες της πανεπιστημιακής και ακαδημαϊκής κοινότητας της χώρας.

Οι πρώτες ποιητικές συλλογές του ήταν: «Γραμμές του αιώνα», «Χαμένη Πολιτεία» και «Άγγελος της Λεωφόρου». Τα πεζογραφήματα «Γάμος συν και πλήν», «Οδοιπορικό Αγάπης» και το ιστόρημα «Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος Πόλεων».

Το 1988 συγγράφει τη ποιητική συλλογή «Ελλάδα – Γέννηση και Αναγέννηση των Αιώνων», που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης με ερμηνευτή τον Πέτρο Γαϊτάνο και Βασίλη Λέκκα και αφηγητές τους Νικήτα Τσακίρογλου και Γρηγόρη Βαλτινό, και στο θέατρο της αρχαίας πόλης της Καρδίτσας Μητρόπολη στα πλαίσια του διεθνούς Φεστιβάλ Λιμνών Πλαστήρα Σμοκόβου της Περιφερειακής Ενότητας Καρδίτσης με σολίστ τον διάσημο βαρύτονο της Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης Δημήτρη Καβράκο και αφηγήτρια την τραγωδό Καίτη Παπανίκα, όπου με λυρική διάθεση και επική πρόθεση αντιπαρατίθεται το ανθρώπινο και κλασικό χθες με το ευτελές και ανάξιο σήμερα. Ακολουθούν ο «Αμφίβιος Καθρέφτης» και η «Ελίτροχος Πορεία» που αποτελεί ύμνο στην ζωή και την προσωπική φυσιογνωμία του ομηρικού Αχιλλέα και η οποία με τον τίτλο «Τραγούδι του Αχιλλέα» προσεγγίστηκε μουσικά από τον μεγάλο συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο σε μορφή κοσμικής καντάτας. Παρουσιάστηκε δε σε δύο μεγαλειώδεις συναυλίες στο Κατράκειο θέατρο Νίκαιας και στο θέατρο Βράχων – Μελίνα Μερκούρη, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, στις Βρυξέλλες καθώς και σε άλλες περιοχές της χώρας μας.

Το 1997 συνέγραψε, έως το 2002, το έργο «Αλέξανδρος ο Διοπλαϊτος και Μέγας», ένα έργο πνοής για τον ανεπανάληπτο Έλληνα στρατηλάτη, τον Μακεδόνα Βασιλιά Μέγα Αλέξανδρο, το οποίο παρουσιάστηκε σε παγκόσμια πρώτη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού και σε μία μεγαλειώδη συναυλία στις Πυραμίδες της Αιγύπτου, που για πρώτη φόρα στα παγκόσμια χρονικά έγινε μια τέτοια εκδήλωση εκεί, με τη συμμετοχή της ορχήστρας και της χορωδίας της όπερας του Καΐρου. Η συναυλία έγινε υπό την αιγίδα της ελληνικής κοινότητας του Καΐρου για τα 100 χρόνια της και υπό την αιγίδα των υπουργείων εξωτερικών και πολιτισμού της Ελλάδος και της ελληνικής πρεσβείας στο Κάιρο και τη συνεργασία του υπουργείου πολιτισμού της Αιγύπτου.

Ακολουθεί το έργο «Δώριον Φώς», το έργο αυτό είναι ένα ουσιαστικό ξεκίνημα μιας νέας σύγχρονης οπτικής πάνω στην Ελληνική αρχαιότητα και αναπλάθει Ύμνους στο πιο ισχυρό πεδίο έμπνευσης, τον Απόλλωνα.

Παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ της Εφέσου όπου εκπροσώπησε την Ελλάδα το 2008 σε μουσική του σπουδαίου Ελληνοκύπριου συνθέτη Μιχάλη Χριστοδουλίδη, με ερμηνευτή τον Μάριο Φραγκούλη και αφηγητή τον Γρηγόρη Βαλτινό.

Άλλα έργα του ποιητή είναι: «Η αγωνία των λέξεων», «Κι εγώ αποκρίθηκα», «Έρως καλών και δύναμις», «Καρτερώντας την ανάσα του αγέρα», «Του κόσμου το Δέλτα», «Στοχαστικά», «Αθέατο», «Βήτα Ωκεανίδα», «Ο χρόνος δεν έχει αλλαγή», «Εφήβιο χρώμα», «ΔΑ.ΜΑ: Μητέρα γη του Μίνωα», «Εξουσιαστές», «Ερμείον άνθος», «Παράνοιες εποχές», «Μητέρα γαία θεά», «Δωδεκάτη καμπύλη του ήλιου», Έκφραση», «Ιδιόδρομος» και «Ο  Ύμνος στην Εκεχειρία της Μέθεξης» που πραγματεύεται το θέμα του δίσκου του Ίφιτου, της «ιδρυτικής διακήρυξης», θα λέγαμε, των Ολυμπιακών Αγώνων.

«Χορός των Ωκεανίδων», «Ωδή ψυχής», «Αργώ η Επουράνια», «Ζωής Πορεία», «Λητώνι» και «Ακτίνα Χρόνου».

Όλα τα έργα εκφράζουν την διαρκή αγωνία για τον κόσμο και τους ανθρώπους της οικουμένης που τείνουν να καταποντιστούν στην παγερή αδιαφορία της σχετικότητος των πάντων και στη σκληρή απομόνωση του ατομισμού και της απομυθοπoίησης κάθε αξίας.

Προσδιορίζει τα βήματα με τις επιταγές της αρχαιοελληνικής παιδείας, για ένα κοινό μέλλον για την ανθρωπότητα, φωτεινό και ανθρώπινο, θεμελιωμένο στον Έλληνα λόγο – άρα Οικουμενικό- και στις διαχρονικές αξίες του Αληθινού του Ωραίου και του Ιερού.

Πιστεύει ο ποιητής ότι θέλει να δώσει το όραμα στον άνθρωπο πως πρέπει να πορεύεται ως συνειδητός πρωταγωνιστής, να βιώνει και να ενεργεί με βούληση ελεύθερη από το φόβο, τη βία, και την ανέχεια να γίνει πραγματικότητα το όνειρο για μια οικουμένη πανανθρώπινη για μια οικουμένη ίσων. Είναι ο ποιητής, ο εκφραστής της Οικουμενικής Ελλάδας και των διαχρονικών Πανελλήνων που διάχυτα μνημονεύονται στα έργα του.

Ο Ελληνιστής μεταφραστής ποιητικών συλλογών Άγγλος καθηγητής David Conally, αναφερόμενος στο ποιητικό έργο του Παπακώστα παρατηρεί: «Οι φιλόλογοι και οι φιλόσοφοι θα συζητούν και θα ερίζουν για τον φιλοσοφικό στοχασμό και τα βαθύτερα μηνύματα των έργων του ποιητή».

Στην σύγχρονη ποίηση η απόφαση του ποιητή Γιώργου Παπακώστα να επικαιροποιήσει εκ νέου την ελληνική αρχαιότητα προβάλλοντας τα μοναδικής αξίας επιτεύματά της σε οικουμενικό επίπεδο, θα μπορούσε να αποτελέσει την απαρχή ενός πανελλήνιου, αλλά και πανανθρώπινου αιτήματος, η ποίηση να καταστεί, για άλλη μια φορά, η ζωοδότρα πηγή, ώστε να δεί ο άνθρωπος τον κόσμο με τα μάτια του πνεύματος.